تهران سرخ ...

زمان می گذرد و فقط خاطرات هستند که شیرینی و تلخی را به کام آدمی تحمیل می کنند. گذشته سرخ مان را به خاطر می آوریم.

روزی که تراکتور در تهران مهمان که نه میزبان بود، روزی که لباس سرخمان تهران را تحقیر کرد، روزی که آبی پوشان بی قرار و از ترس آبرو راه آزادی را می دویدند، ولی غافل از اینکه تراکتور آزادیشان را گرفته و آسیا را به سجده خود در آورده است.
ما کسانی هستیم که حماسه آفریدیم و تمسخر حسودان و بدخردان را از روی نادانیشان دانستیم و از کنارشان با آرامش گذشتیم.
کجایند آن هایی که می گفتند شما نمی توانید، کجایند آنهایی که کارشان سنگ اندازی بود. حال که شکوه و عزمت آذربایجان را میبینند، میدانم که پاهایشان سست می شود و عرق سرد پیشانیشان را پاک می کننند، می دانم که باز هم به دنبال راهی برای ناامید کردن آذربایجان میگردنند ولی غافل از آنکه جوانان آذربایجان همواره خنجر امید و غیرت و ایمان را بر کمر می بندند و از بی شرمان بیزارند.
این بار نیز می آییم، شکوه و قدرتمان را بهتر از فصل پیش به رخ می کشیم، این بار نیز تهران را سرخ خواهیم کرد و آزادی را برایشان به اسارت تبدیل خواهیم کرد. کبوتر سرخمان باز هم پرواز خواهد کرد و در آسمان تهران، آبی پوشان را به چشم حقارت نگاه خواهد کرد و خواهد گفت که ما رویین تن هستیم، هزار بار هم سرمان را از تنمان جدا کنید، باز هم بالهایمان در افق به سمت شرافت،
به سمت انسانیت، به سمت بیزاری از تبعیض، به سمت آزادی و به سمت پروردگار پرواز خواهد کرد.

امید باقری