آیا شهرداری حاکم مطلق شهر است که از زیر بار مسئولیت ارائه ی سروی

آیا شهرداری حاکم مطلق شهر است که از زیر بار مسئولیت ارائه ی سرویس ایاب و ذهاب به هواداران شانه خالی نماید؟

TractorFansPortal.Com. علیرغم آنکه مدتهاست موضوع دایر نمودن سرویس جهت تردد به ورزشگاه از طرف شهرداری تبریز بر سر زبانهاست و قبلاً صحبتهایی در خصوص جلسه ی مدیر عامل باشگاه تراکتور با رئیس اتوبوسرانی تبریز نیز مطرح گشته بود خبری که در سایت رسمی باشگاه تراکتورسازی با عنوان «تلاشهای باشگاه برای تهیه اتوبوس جهت آمد و شد هواداران به ورزشگاه تاکنون بی فایده مانده است» تنها پاسخی است که حول این مشکل انتشار می یابد. شهرداری تبریز تاکنون در رابطه با این موضوع مهم رویه ی سکوت را در پیش گرفته و باشگاه نیز با درج مطلب فوق تلاشهای انجام داده اش را بی نتیجه دانسته است. در این گیر و دار سؤالی اینچنین پیش می آید اگر شهرداری تبریز به هر دلیل و با هر توجیهی از در اختیار گذاردن سرویس حمل و نقل برای هواداران خودداری می ورزد پس تکلیف هواداران چیست؟ سایت باشگاه می نویسد: "بیش از 7 ماه است که شاهد پیاده روی هواداران تراکتور به سوی ورزشگاه هستیم. هوادارانی که به عشق تیمشان از آن اتوبان که ماشینها به سرعت از آن می گذرند به صورت خیلی خطرناک و به ناچار عبور می کنند. از 7 ماه پیش نامه نگاری ها و مذاکرات برای آوردن شهرداری تبریز جهت رفت و آمد هواداران به ورزشگاه می گذرد. جلسات متعدد تماسهای متعدد مدیر عامل باشگاه با شهردار و رئیس اتوبوس رانی تبریز همگی تا به امروز بی فایده بوده است گویا مسئولین ذیربط نمی خواهند مشکل رفت و آمد هواداران حل شود براستی چرا؟ همه از مدیرعامل باشگاه می خواهند به این وضع سروسامان بدهد اما با این نحوه همکاری آیا می شود کار را به سر انجام رساند؟ آنچه که از مسئولین محترم شهرداری و اتوبوس رانی انتظار میرود اینست که برای آمد و شد اینهمه علاقه مند به ورزشگاه با تامین اتوبوس در حد بضاعت اتوبوس رانی است نظر مثبت علاقه مندان به تیم تراکتورسازی را به خود جلب نمایند. با توجه به بازی دو هفته آینده که تراکتور میزبان سپاهان می باشد و این بازی در روز جمعه برگزار خواهد شد منتظر تدبیر شهردار تبریز و اقدام اتوبوس رانی خواهیم بود (1)." با نگاهی به خبر فوق سؤالاتی بسیاری در ذهن هواداران پدید می آید از قبیل مسئولیت و پیامدهای عدم ارائه ی سرویس ایاب و ذهاب به هواداران بر عهده ی کیست؟ آیا شهرداری دارای چنان قدرت مطلقی در شهری به بزرگی تبریز می باشد که بطور دلبخواهی از ارائه ی سرویس خودداری نماید؟ و اگر دارای این قدرت مطلق می باشد پس جایگاه سایر مسئولین استانی، کشوری، فدراسیون فوتبال، تربیت بدنی استان، هیئت فوتبال استان و غیرو چیست؟ چرا باید برای ارائه ی خدمتی که جزو حقوق اولیه ی هواداران می باشد درخواست التماس گونه ی ارائه ی سرویس در حد بضاعت شهرداری و اتوبوسرانی بایستی مطرح شود؟ واضح است که شهرداری یک نهاد مستقل و خصوصی نبوده و اموال آن جهت استفاده ی عموم بوده و اگر این ارگان از شهروند تبریزی برای اداره ی امورات شهر عوارض دریافت می نماید وظیفه ی خدمات رسانی را نیز بر عهده دارد. برای شهروند یک حق و تکلیفی تعیین شده است و متقابلاً شهرداری نیز به عنوان نهاد اداره کننده ی امور شهروندان همان حق و تکلیف را بر عهده دارد. اگر ارائه ی سرویس ایاب و ذهاب به بقیه ی نقاط شهر بعنوان یک وظیفه ی تعیین شده ی این ارگان می باشد، دایر نمودن سرویس تردد به ورزشگاه نیز جزو وطایفش بوده و اگر به هر نحوی از زیر بار ادای این مسئولیت شانه خالی می نماید این وظیفه ی مسئولان رده بالای استانی از قبیل استانداری و اداره ی کل تربیت بدنی است که پیگیر حقوق هواداران بوده و شهرداری را به وظیفه اش آگاه نمایند. مسئولان بایستی توجه نمایند که هواداران بدقت اتفاقات جاری در کشور را زیر ذره بین خود داشته و عملکرد شهرداری تهران و سایر ارگانها و نهادهای ذیربط که با بسیج همگانی نهایت تلاش خود را جهت تسهیل حضور هواداران در ورزشگاه آزادی بکار گرفته و نه فقط از اولین ساعات صبح روز برگزاری داربی پایتخت، ناوگان اتوبوسرانی شهر تهران وظیفه ی انتقال هواداران به ورزشگاه را بعهده گرفته بود بلکه ارگانهای مربوطه با فراهم آوردن سایر تسهیلات جانبی از قبیل اتخاذ تمهیدات ترافیکی ویژه از سوی پلیس راهنمایی رانندگی تهران برای جلوگیری از ایجاد محدودیت ترافیکی در محورهای اطراف ورزشگاه؛ مجانی نمودن طبقه دوم ورزشگاه؛ برقراری کمپ اقامت موقت از طریق دایر نمودن چادرها؛ پخش صبحانه و سایر اغذیه بین تماشاگران؛ اجرای برنامه های متنوع جهت سرگرم نمودن هواداران؛ تبلیغات وسیع رسانه ای از طرف صدا و سیما و سایر رسانه ها و مطبوعات و ... هرآنچه در توان داشتند را جهت تشویق حضور هر چه بیشتر هواداران در ورزشگاه بکار بسته بودند که وقتی اقدامات انجام شده در تهران را با عملکرد مسئولان استانی آذربایجان شرقی و استانهای مجاور و شهرداری تبریز مقایسه می نماییم به نقطه ی صفر می رسیم. جالب توجه است که علیرغم ارائه ی خدمات و اتخاذ تدابیر ویژه دو تیم سرخابی به زحمت 60000 نفر را در ورزشگاه گردهم آورده بودند اما هواداران تراکتور که همواره عاشقانه از تیم محبوب خود حمایت بعمل آورند در مسابقه با فولاد بدون ارائه ی هیچ نوع امکاناتی؛ طی مسیر ناهموار ورزشگاه با پای پیاده؛ گذشتن از هفت خوان بلیتهای الکترونیکی و بازرسی های امنیتی و ... با حضور پرازدحام 60 هزار نفری خود ورزشگاه را به تسخیر خود درآورده بودند. اینجاست که سؤالاتی اینگونه در ذهن هر هوادار تراکتور نقش می بندد آیا من هم شهروند این مملکت هستم و یا از کرات دیگر به این سرزمین بی امکانات تبعید گشته ام!؟ چرا باید بین من و شهروند تهرانی اینقدر تفاوت، فاصله و تبعیض وجود داشته باشد؟ شایان توجه است که به رغم آنکه ارگانهای مختلف از قبیل شهرداری تبریز، فدراسیون فوتبال، صدا و سیما، سازمان لیگ برتر، هیئت فوتبال استان، باشگاه تراکتورسازی و سایر ذینفعان نفع سرشاری از حضورهای دهها هزار نفری هواداران تراکتور در ورزشگاه می برند منجمله اگر از منافع و مزایایی از قبیل سودهای کلان بدست آینده از تبلیغات ورزشگاه و ... صرفنظر نماییم، فقط پول بلیت فروشی هر مسابقه ی تراکتور به دهها میلیون تومان میرسد که این ارقام کلان بدون تقبل زحمت خاصی و ارائه ی هیچ نوع امکانات، خدمات و تسهیلاتی به حساب نهادهای ذینفع واریز می گردد اما گوشه چشمی هم از طرف آنان به این هواداران بواقع مظلوم و مطرود انداخته نمیشود علی ایحال با تمامی این اوصاف عشقی از اعماق وجودشان می جوشد که تحمل این سختیها و مرارتها را برایشان آسان می سازد و آن همانا اندیشه ی فردایی بهتر می باشد. آرتان آرمان