بیز آسیا ایستیروخ؟؟!!

سایت متحد هواداران - هفته ها بود که رویای تیراختور آسیایی در ذهن هواداران نقش بسته بود و این ذهنیت روز به روز پر رنگتر می شد؛ تیراختور در سهند تابوی سایر تیم ها بود و در خارج از خانه نیز به مدد تورکان سایر شهرها اکثراً میزبان بود. با توجه به بازی های باقیمانده تیم، نور امید در دل هواداران تبدیل به شعله می گشت تا اینکه: تیراختور در دو بازی اخیر فرصت سوزی کرد. فقط دو امتیاز از شش امتیاز ؟! چهار امتیاز از دست رفته که می توانست مهری باشد بر جواز حضور در آسیا.
براستی چرا آسیا؟هدف از آسیایی شدن تیراختور چیست؟
تیراختور و هوادارانش در لیگ مورد بی مهری قرار دارند. بازی های تیراختور پوشش خبری نمی شود؛ هوادران میلیونی این تیم نادیده گرفته می شوند؛ بازیهای این تیم به ایام وسط هفته و ساعات میانی روز برنامه ریزی می شود؛ شهرداری از حمل و نقل هواداران خود داری می کند و هیئت فوتبال با بلیط های به اصطلاح الکترونیکی اش، نیروی انتظامی با ایجاد پادگان نظامی،رسانه های ملی(سرخابی) با شایعه پراکنی شان و خلاصه کلیه دستگاه ها و ارگان های مربوطه در تلاشند تا تیراختور سانسور شود که علتش بر همه معلوم است.

هواداران آسیایی شدن را تنها راه حل شکستن این طلسم می دانند. آنها در اندیشه تیراختوری آسیایی اند و این یعنی پایان این همه نا عدالتی و تبعیض.آسیا یعنی محبوبیت،آسیا یعنی شکستن رکورد تماشاگر، آسیا یعنی آزادی و در یک کلام آسیا یعنی تیراختور.
ولی دوستان آیا راه رسیدن به هدف چنین است؟ چند نفر از ما واقعاً آسیا می خواهد؟
برای رسیدن به آسیا؛ علاوه بر تماشاگر(کمیت) شخصیت تیمی نیز لازم است. آیا تیم ما به این شخصیت تیمی رسیده است؟ در فوتبال امروزی برای موفقیت تیمی علاوه بر حضور انبوه تماشاگران، بازیکنان و کادر فنی مجرب نیز لازم است. تیمی که ادعای آسیایی شدن را دارد،نباید در بخشش امتیاز به حریف اینقدر سخاوتمند باشد و در پایان لیگ در حسرت این امتیازها بماند. دوستان آهنگ نا امیدی نمی زنم ولی به نظر من تیراختور در این فصل شخصیت آسیایی شدن را ندارد وبرای ما جایگاه چهارم بهترین نتیجه در این فصل است و شانس آسیایی شدن ما قهرمانی یک از سه تیم بالای جدول در جام حذفی است ولی امیدوارم تیراختور در هفته ای حساس باقی مانده در لیگ به این هدف دست یابد.برای رسیدن به آسیا باید همچون تیم های سپاهان و ذوب آهن به یک ثبات تیمی و تاکتیکی رسید.

ما همواره از حضور انبوه و حضور هفتاد،هشتاد،صد هزار نفری صحبت می کنیم ولی واقعیت این است که این تعداد تماشاگر زمانی مفید خواهند بود که با هم به یک سطح از هماهنگی دست پیدا کنند. به نظر من بجای شصت،هفتاد هزار تماشاگر؛حضور چهل،پنجاه هزار هوادار با انرژی که در طول نود دقیقه فقط به فکر تشویق تیم باشند؛ موثر است. امروز با اینکه حدود شصت هزار تماشاگر در ورزشگاه حضور داشتند، ولی آیا تشویق ها در حد این تعداد جمعیت بود؟ با اینکه امروز تیم حدود هفتاد دقیقه عقب بود؛ ما چقدر تیم را تشویق کردیم؟ پس از دریافت گل، چه تعداد از ما شعار "عیبی یوخ" سر دادیم؟ در دقایقی که تیم عقب بود و همه ساکت؛ فقط یک سوال ذهنم را مشغول کرده بود: " بیز آسیا ایستیروخ؟؟؟"