سال پرواز تا شکوه

با اینکه هواداران تراکتور در دو سال حضور در لیگ برتر با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم کردند هرگز دل از حمایت از تیم محبوب خویش بر نداشتند و با تمام وجود و با تحمل تمامی سختی ها با حمایت خود توانستند در پایان سال هشتاد و نه تیم را در رتبه ی چهارم جدول و در فاصله ی سه امتیازی تیم سوم نگه دارند. حمایتی که باید در سال جدید همچون سال های قبلی ادامه یابد تا به هدف مهمی که در آغاز رقابت ها همگی بر روی آن تاکید داشتیم برسیم.

سال جدید آرام آرام وارد خانه های مردم شده است و هر کس در فکر و هوایی و شور و شوق جدیدی قرار گرفته است. سالی که می تواند در همان آغازین روزهای خود نوید بخش شکوه و عظمت بی بدیل برای هواداران تیم سرخ جامگان آذربایجان باشد. امسال سالی است که نیاز به اتحاد و انسجام بیش از پیش احساس می شود زیرا که اختلاف سه امتیازی با تیم سوم جدول چیزی نیست که نشود آن را جبران کرد زیرا که بازی شش امتیازی با همان تیم سوم هم در راه است.

شور و حال در بین هواداران تراکتور از هم اکنون برای آسیایی شدن احساس می شود. مردمی که بی صبرانه منتظر شروع مجدد بازیهای لیگ و از سرگیری رقابت ها می باشند تا بار دیگر با حضور خود دوام بخش راه پرافتخار و سربلندی میهن خویش باشند. تنها هفت ایستگاه تا ورود به دروازه ی آسیا باقی مانده است. هفت بازی ای که اگر با حضور و اتحاد هواداران برگزار شوند بی شک کسب جواز آسیا چندان کار سختی نخواهد بود.

با این وجود باید توجه کنیم که تمامی مشکلات سال قبل همچنان به قوت خود باقی هستند و شاید رفع کردن آنها به چندین دهه وقت نیاز داشته باشد. نکته ی مهم این است که باید از تمامی این موارد درس گرفت و با بینشی نو و با نگرشی نوین چشم به ساختن آینده داشته باشیم تا مبادا به خاطر کم کاری خود مجبور شویم که نام خود را از خجالت آیندگانمان بر روی سنگ های قبر خود حک نکنیم.

ناتوانی مسسولان در حل مشکلات ورزشگاه و مخصوصا حل مشکل تردد به ورزشگاه عمده مشکلی بود که همواره هواداران را آزرده خاطر کرد. باید تمامی این کاستی ها و ندانم کاری ها را به یاد سپرد تا مبادا فردا همین مسولان برای پیشبرد اهداف شخصی خود به سو استفاده ی عمومی دست بزند و بخواهند با تکیه بر آرای مردم برای خود و ترقی خودشان پلی بسازند و دوباره هواداران و مردم را و مشکلات آنها را به باد فراموشی بسپارند.

اما مهمترین مشکل و شاید عمده ترین مشکل هواداران و مردم اشاعه ی شعارهای قومیتی در ورزشگاه های کشور بود که بارها و بارها توسط برخی افراد مغرض سر داده شد. این همان سیاست کهنه و همیشه تازه ی تفرقه انداختن است که اکنون وارد بعد ورزشی شده است و سال ها است که ادامه دارد. شاید دلیل این امر را به خوبی شناسایی نکرده ایم و شاید به درستی با آن برخود نکرده باشیم. هیچ انسان عاقلی در مقابل سگ هاری که مدام پارس می کند برای دفاع از خود پارس نمی کند و در صدد چاره ای بهتر بر می آید.

همان طور که دیگران برای آذری ها جک ساختند شاید ما نیز برای آنها و برای مقابله با آنها دست به این عمل ناشایست زدیم. زمین مادر همگی ما است و شایسته نیست که فرزندان یک مادر چنین به تمسخر همدیگر بپردازند. بی شک در سال جدید هم چنین شعارهایی تداوم خواهند داشت و کمیته ها و عوامل مسوول نیز برای دامن زدن به این اختلافات هرگز دست به کار نخواهند شد زیرا که سیاست مقبولشان در تفرقه خلاصه می شود.

به هر حال آرزومندیم که سال جدید سالی باشد مملو از آگاهی تا بر تکیه بر این آگاهی به رهایی و جامعه ای عاری از چنین شعارهایی دست یابیم. نکته حایز اهمیت واکنش ما به چنین شعارهایی می باشد بی شک تکان دادن دستمالی سفید همچون مردمان سایر جوامع به نشانه ی اعتراض تاثیر بیشتری از تکرار و تقلید رفتار هتاکان خواهد داشت.

علی سرابلی
http://www.facebook.com/profile.php?id=100000199580323