اینان کیانند؟

... بیز زامان _ زامان ائله جمعیتده یاشادیق کی، انسانا نسه ائلدیگینه گؤره یوخ، نسه ائلمدیگینه گؤره قیمت وئریلدی...

... بیز زامان _ زامان ائله جمعیتده یاشادیق کی، انسانا نسه ائلدیگینه گؤره یوخ، نسه ائلمدیگینه گؤره قیمت وئریلدی...

...آداما قیمت وئرمک اوقدرده آسان دئییل. ائله مقام یئتیشه بیلر کی، یاخشینین پیس، پیسین یاخشی جهتی اؤزه چیخار. بلکه یاخشی و پیس آدام یوخ، یاخشی و پیس زامان وار. یاخشی زاماندا یاخشی آدام اولماق آساندیر، پیس زاماندا یاخشی آدام اولماق چتیندیر. پیس واقت انسانداکی ناقص جهتلره یول آچیر. حتی بئله مقامدا یاخشی آدامیندا پیس کیفیتی قاباریر.

... نئجه آدام اولدوغومو دئیه بیلمرم، اونو بیلیرم کی، من زاماندان آسیلی دئییلم،دییشمز و آردیجیلام...

«رامیز رؤوشن»

هر گاه از تراکتور بحثی به میان می آید، لاجرم، ذهن به سمت هوادارن این تیم متمرکز می شود. هوادارانی که همه نوع برخورد –اعم از خوب یا بد –با آنها صورت گرفته است. اما این هواداران کیانند؟ آیا بدین سؤال تاکنون فکر کرده ایم؟ چه می خواهند؟ چه می گویند و در کجای جهان ایستاده اند؟

نوشتاری کردن این سؤالات زمانی به ذهن می رسد که در برنامه ی دوربین خبرساز، « فریاد شیران » دستیار « فرکی »، سرمربی تیم نفت تهران، در توجیه باخت به پرسپولیس می گوید: ورزشگاه آزادی است و پرسپولیس و هوادارانش...

تأسف من از این جمله  نه به خاطر مطرح شدنش از دهان مربی نفت تهران، بلکه به خاطر تسری یافتن آن در میان تمامی مربیان و بازیکنان و حتی متولیان فوتبال این مملکت است. با تکیه براین تصور، باخت در مقابل پرسپولیس و استقلال  یک امر طبیعی و برد در مقابلشان یک حادثه تاریخی است. همه از ابهت ورزشگاه آزادی و تماشاگران آن سخن می گویند، اما هیچکس توان این را در خود نمی یابد که تیمش را با وضعیت روحی متناسب به ورزشگاه گسیل کند تا در مقابل آن ابهت پوشالی از پیش باخته نباشد.

با این مقدمه به سراغ هوادارن همیشه ی تراکتور می رویم. هوادارانی که پیش از همه چیز، صاحب اندیشه هستند. اندیشه ای که به آنها قدرت تمییز خوب از بد را میدهد و به یادشان می آورد، که مترسکهای پوشالی تبلیغی، تنها مترسک هستند، نفس نمی کشند و توان مقابله با آنها را ندارند. اینرا تنها تراکتورچیها می دانند یا بهتر بگوییم تنها تراختورچیها به این ایمان دارند و ایمان در هر زمانی به یاریشان خواهد شتافت.

اینان با طپش قلبهاشان، با تلاشهاشان و با احساسات و منطقشان، فریاد می زنند که راه آنها بدون برگشت است. فریاد می زنند که به قدرت پوشالی سوگلی های پایتخت پی برده اند و همدیگر را در مقابل آن موج که عده ی زیادی بر آن سوار هستند، تنها نخواهند گذاشت. آنها می دانند که موج سازان همیشه ی فوتبال ایران هم، به قدرت آنها پی برده اند و هر طور که هست قصد تضعیفشان را در سر می پرورانند. آنها با زمان حرکت نمی کنند، حرکت آنها در جوهر پاکشان است که رو به کمال می رود، رو به بزرگی و رو به زندگی...

اما صد حیف، غول زیبای تعهد تراختورچیها تنها یک سر دارد که ای کاش هزاران سر می داشت. کاش آنانکه حرفه ای هستند هم، بدون تغییر و پی در پی بودند.

پایان سخن:

طرفدار تراکتور وابسته به زمان نیست، وابسته به هیچ چیز نیست جز عشق... کاش همه مان عاشق بودیم...

 امین