تقدیم به مصطفی اکرامی

در این وانفسا که حتی کسانی هم که به مقامی رسیده و کسب وکار خوبی الاخصوص در ورزش کسب نموده اند به راحتی حیثیت و تعصب و عرق ملی خود را به بهایی ناچیز میفروشند و خاستگاه خود و ملتی که آنها را به این مرتبه رساندند را فراموش میکنند و حتی آنها را مزمت نیز میکنند و آروزی خود را خداحافظی از فوتبال در ورزشگاهی در تهران اعلام میکنند... یعنی خداحافظی مجدد در غربت!

یا کسانی که با وجود توهین به ملت قلب تپنده آذربایجان ، تبریز، توسط همانان در ورزشگاه تبریز تشویق میشوند ولی  باز از روی حماقت برآنان خرده میگیرد که چرا آذربایجان را تشویق میکنید؟

یا در هنگام گل زدن به این تیم، که حقیقتا میتوان ادعا کرد نتایج آن بر زندگی اهالی آذربایجان نیز تاثیر گذار است آنچنان از خود بیخود می شوند که نمی دانند چگونه از خوشحالی بالا و پایین بپرند و باعث رنجش خاطر میلیونها تورک آذربایجانی در ایران شوند، وجود کوه غیرتی چون مصطفی اکرامی ، تلخی حرکات باقری ودایی را تا حدودی از اذهانمان پاک کرد.

آری برادرم مصطفی افتخار میکنم به تو

چندیست که میخواستم درباره ات مطلبی بنویسم...