تراکتور، هیچوقت تنها نیست

تراکتور، هیچوقت تنها نیست

روزها گذشت، انتظار به پایان رسید، روز موعود فرا رسید و یکشنبه سرخ در تهران کلید خورد.

تلویزیون شروع به پخش بازی کرد، هیچ خبری از هواداران تراکتور نبود، نه صدایی، نه نشانی!

معرفی بازیکنان دو تیم، تازه تمام شده بود که دستان پر قدرت علی علیزاده، توپی بلند بر روی دروازه استقلال پرتاب کرد، کاپیتان با تجربه، ما توپ را به تور دروازه دوخت.

سر از پا نمیشناختم، اشک چشمانم را خیس کرده بود. بعد از این گل که در دقیقه هفتم به ثمر رسید، استقلال سراپا حمله شد، دیری نگذشت که استقلال گل تساوی را به ثمر رساند.

حالا بازی یک بر یک مساوی بود، اما استقلال نمیخواست در شهر خود، امتیاز از دست دهد. حملات خود را ادامه داد، اکرامی و دانشدوست، مثل برق، با سرعت خود، جلوی حملات استقلال از جناحین مقاومت کردند. نصرتی و اسدی، مثل دژی مستحکم، جلوی مهاجمان استقلال ایستادند، عباس محمدی، همچو شیری در مقابل تمامی ضربات غرش کرد، کیانی و تیموریان، مرکز میدان را در دست گرفتند، ابراهیمی، علیزاده و پیمنتا آرامش را از خط دفاعی حریف ربودند.

تا اینکه کرار رسید، پا به توپ شده و قلب خط دفاع حریف را نشانه رفت. مدافعان حریف، ناگزیر خطا کرده وی را متوقف کردند. کرار پشت توپ ایستاد، شوت، توی دروازه!

تراکتور، استقلال را در آزادی زمین گیر کرد، حالا هواداران تراکتور را نشان میدهند، هوادارانی که یک نیمه، در پشت ... ناپدید شده بودند، شور شوق وصف ناپذیری فضای استادیوم را در بر گرفته بود، هواداران شعار قهرمانی میخواندند. اینبار گریه امانم نداد، خدای خود را شکر کردم که طرفدار تیمی هستم که هیچوقت تنها نیست...